Δευτέρα 10 Σεπτεμβρίου 2012

Ελατού 8-10.2012



17:00- 18.00. Τα ρολόγια των ανθρώπων επιμένουν στις 17:00. Άνθρωποι φορτωμένοι με τσάντες  και υπνόσακους από διαφορετικές κατευθύνσεις της Ιεράς Οδού. Ο Δημήτρης με τα λευκά ρούχα και παπούτσια και τα μαύρα γυαλιά. Η Σοφία με το αγόρι της μας κάνει και γελάμε στο πεζούλι αναμένοντας ανθρώπους. Τα νέα μέλη της <<Σιμορρίας>> . Παρατηρούμε όσους διαβάτες περνούν με βαλίτσες μήπως βρούμε κάποιο σημάδι ότι ανήκουν στην ομάδα. Πλησιάζω και γνωρίζω τον <<περιπτερά>>. Κάθομαι στο πεζούλι. Έρχεται η Λάουρα να μας αναστατώσει ευχάριστα με τη ζωηράδα της. Ο Σίμος. Ο οδηγός. Η γυναίκα του. Γυναίκες και  άντρες, φυσικά και ο Παντελής, μπαίνουν στο λεωφορείο άτακτα. Με άτακτο βήμα, άτακτη ματιά, άτακτες προσδοκίες.   
Ο Θανάσης θα ζητήσει τραχανά.  Ο Πολύκαρπος κάνει την εμφάνισή του. Το όνομά του έστω.
Μικρές-μικρές παρέες δημιουργούνται. Γελούν, χαλαρώνουν, αγγίζονται, γνωρίζονται. Αναρωτιούνται αν θα μάθουν τα ονόματα. Και δε θα τα μάθουν ποτέ. Θα τα εξερευνούν συνεχώς μέσα από τα βλέμματα, πίσω από τις θέσεις του λεωφορείου, τις κοινές δραστηριότητες, τα κοινά τοπία, τις κοινές εικόνες. Δύο βιβλία, του Σολωμού και του Σεφέρη, όπως και ένα έγγραφο με λόγια του Ηράκλειτου μας συνοδεύουν στο ταξίδι. Πού και πού τα ονόματα των συγγραφέων βγαίνουν από τα χείλη των επιβατών.
Ο Αλέξιος θα μας βρει στο Ρίο. Ήσυχος και ταπεινός. Πρώτη εντύπωση.
H κρυμμένη αρμονία είναι καλύτερη της φανερής”
Το καράβι που φλερτάρει με τη γέφυρα και τον ήλιο που δύει. Εμείς με τις φωτογραφικές και τα μάτια ανοιχτά προσπαθούμε να κρατήσουμε απόδειξη ότι ήμασταν εκεί, στην ερωτική αυτή συνάντηση. Οι μικρές παρέες σιγά-σιγά γίνονται μεγαλύτερες.
“ Ό,τι μεταβάλλεται ξεκουράζεται”
Το ταξίδι με το καράβι έλαβε τέλος. Όταν τα πόδια στη γή πατούν τα πρόσωπα φαίνονται αλλιώς. Όχι για πολύ. Μόνο για να μπούμε στο λεωφορείο ξανά. Το ταξίδι συνεχίζεται.
            Στάση στη Ναύπακτο. Άλλοι παγωτό , άλλοι κρέπα, άλλοι σουβλάκι. Η Ντόρα όμορφη και χαρούμενη με το γλυκό της χαμόγελο. Η Ειρήνη και η Νίκη, για  ολόκληρα λεπτά χαζεύουν το άγαλμα του Μιγκέλ ντε Θερβάντες και αναρωτιούνται αν είναι αυτός που έχουν κατά νου. Ανήκει σε αυτόν που έχουν στο μυαλό εκείνο το πεσμένο αριστερό χέρι; Ο Αλέξιος, σοφός στις απαντήσεις του, θα δώσει την απάντηση. Άλλοι στη θάλασσα, άλλοι στο κάστρο άλλοι στη πλατεία.
Το ταξίδι συνεχίζεται. Το σκοτάδι κρύβει τα πρόσωπα. Τα χέρια τυλίγονται στις θέσεις του λεωφορείου σα φιλντισένια φίδια που ψάχνουν τσέπες για να χωθούν.
“Ένας και κοινός ο κόσμος για τους αφυπνισμένους οι κοιμισμένοι όμως ζουν το δικό τους κόσμο”
23:00. Άφιξη. Το ξενοδοχείο “ Η Ελατού ”.Ο Πολύκαρπος. Τα δωμάτια. Τα άσπρα στρωμένα τραπέζια. Το βραδινό. Ο τραχανάς του Θανάση. Ο Πολύκαρπος μας κοιτά, μας απευθύνεται, μας προσφέρει.
Νύχτα στις 8 Ιουνίου 2012. Πρώτος ο Μιχάλης. Ανά πέντε μέτρα απόσταση ο καθένας. Σα σμήνος πουλιών που προσγειώθηκαν στη γή αλλά περπατούν στην ίδια διάταξη. Ο ρυθμός των βημάτων γίνεται κομμάτι της φύσης. Ξεχνούμε ότι μας ανήκουν και τα ακούμε σαν να μην έρχονται από εμάς. Σταματάμε και ακούμε. Αφουγκραζόμαστε. Παρατηρούμε το περιβάλλον αλλά και εμάς και τους άλλους. Αναπνέουμε σε πολλά στάδια. Παρατηρούμε την αναπνοή. Παρατηρούμε τα σημεία του σώματός μας με τη σκέψη μας. Η αναπνοή μας κινεί τα μέλη.

“Στο πύργωμα του θόλου ανέλεης νύχτας
πατούνε οι έννοιες και οι χαρές διαβαίνουν
με το γοργό κροτάλισμα της μοίρας
πρόσωπα ανάβουν λάμπουν μια στιγμή
και σβήνουνται σ’ ένα σκοτάδι εβένου”
                                                                                                Στέρνα, Σεφέρης
Τα δέντρα. Ο ορίζοντας. Τα βουνά. Οι σκιές. Η φύση αλλάζει. Εμείς αλλάζουμε. Κάτι μένει. Κάτι υπάρχει.

“Ό,τι μεταβάλλεται ξεκουράζεται”
03:00 Επιστροφή.

“Πολλοί  ν’  οι δρόμοι πωχει ο νους”
                                                LVI. , Ελεύθεροι Πολιορκημένοι, Σολωμός

07.00. Ξύπνημα. Με αργούς ρυθμούς. Με πολύ αργούς ρυθμούς. Γυμναστική με το Μιχάλη στην αυλή του ξενοδοχείου. Με κατεύθυνση στην Ανατολή. ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ( όσοι ήταν εκεί θα καταλάβουν ).
Πρωινό.
12.30 Πρωινή δραστηριότητα στο βουνό. Σκαρφάλωμα. Μιλάμε με << ε >>. Κάθε ένας και διαφορετικό τρόπο ανάβασης. Και κατάβασης. Το πρώτο ατύχημα. Δυστυχώς όχι το τελευταίο.
Πεζοπορία στο φαράγγι της Αμπελακιώτισσας. Μια στάση στο κέντρο υγείας πρώτα. Η πεζοπορία δυστυχώς χωρίς τον Πανσεληνά.
Το κουφάρι του τροχόσπιτου.
¨Όχι εμένα αλλά το λόγο αφού ακούσετε ομολογείστε σοφά ότι το ένα είναι τα πάντα ”

Η φύση. Τα δέντρα. Τα μανιτάρια. Οι πέτρες. Τις φράουλες, κόκκινες-κόκκινες, η Δόμνα μάζεψε και μας μοίρασε. Το κελάηδημα των πουλιών. << Παρατηρώντας το φυσικό τοπίο μπορείς να καταλάβεις την ιστορία του>>, θα πεί ο Αλέξιος.  Η φύση. Τα δέντρα. Τα μανιτάρια. Οι πέτρες. Οι φράουλες. Το κελάηδημα των πουλιών. Η στάση. Το τραγούδι του καλίμπα.

“ Χείλια, φρουροί της αγάπης μου που ήταν να σβήσει
χέρια, δεσμά της νιότης μου που ήταν να φύγει
χρώμα προσώπου χαμένου κάπου στη φύση
δέντρα… πουλιά… κυνήγι…”
Ρίμα, Σεφέρης
            Η πορεία συνεχίζεται, Η κούραση εμφανίζεται. Η δίψα επίσης. Φθάσαμε στο γεφύρι πάνω από το ποτάμι. Κοιτούμε το ποτάμι αλλά δεν είμαστε σίγουροι αν μπορούμε να κατέβουμε. Το μονοπάτι έχει καταστραφεί. Ο Μιχάλης, ο Δημήτρης και η Δόμνα οι πιο τολμηροί δοκιμάζουν να κατέβουν. Ακολουθούν και άλλοι. Σιγά-σιγά όλο και πιο πολλοί. Ο Παντελής μας κοιτά από το γεφύρι. Βάζουμε τα πόδια μας νερό. Ο Θανάσης δίχως να χάσει λεπτό βουτά στα νερά του. Μαζί του ακολουθούν ο Μιχάλης, η Αγγελική, η Νίκη, ο Δημήτρης και η Δόμνα. Μαζί τους έκαναν βουτιά το παπούτσι και τα γυαλιά του Δημήτρη με τη βοήθεια της Νίκης. Ο Θανάσης βρήκε το καταρράκτη. Σώματα ημίγυμνα στο νερό με τα κουνούπια του ποταμού που περπατούν στην επιφάνειά του να είναι οι οικοδεσπότες. Οι άνθρωποι κοιτιούνται και μοιράζονται γελώντας την απόλαυση της στιγμής.  Χαίρονται το απρόοπτο της δυσκολίας, το ρίσκο της κατάβασης, τη μοιρασιά της ευχαρίστησης.
            Γυρισμός. Οι πέτρες γλιστρούν. Ντυνόμαστε βιαστικά. Στην αρχή χωρίς επιτυχία καθώς κάποιοι βάζουν τα ρούχα ανάποδα αλλά στην επόμενη προσπάθεια τα καταφέρνουν.

“ Στα ίδια ποτάμια μπαίνουμε και δε μπαίνουμε, και είμαστε και δεν είμαστε ίδιοι”

            Επιστροφή.
  “ Εφάρμωσε εις την πνευματικήν μορφή την ιστορία του φυτού, το οποίον αρχινάει από το σπόρο, και γυρίζει εις αυτόν, αφού περιέλθη, ως βαθμούς ξετυλιγμού, όλαις ταις φυτικές μορφές, δηλαδή τη ρίζα, τον κορμό, τα φύλλα, τα άνθη, και τους καρπούς. Εφάρμοσέ την, και σκέψου βαθειά την υπόστασιν του υποκειμένου, και τη μορφή της τέχνης. Πρόσεξε ώστε τούτο το έργο να γένεται δίχως ποσώς να διακόπτεται.”
                                    Σολωμός, Στοχασμοί
            Σε ένα σημείο του δάσους όπου δέντρα και σωρός από άσπρες πέτρες δημιουργούν φυσική σκηνή ο Σίμος ζητά από τα άτομα που βούτηξαν στο ποτάμι να κάνουν ένα αυτοσχεδιασμό με δύο φάσεις: α) Πώς μας έβλεπαν όσοι δε μπήκαν στο ποτάμι και β) πώς νιώθαμε εμείς μέσα στο ποτάμι.
Ο δρόμος της επιστροφής συνεχίζεται. Ο Αλέξιος μας μιλά για τα πουλιά και το κελάηδημά του κοκκινολαίμη.
Στο ίδιο σημείο ο Πανσεληνάς, ο οδηγός και η γυναίκα του λένε ακόμα ανέκδοτα. Ο Πολύκαρπος καταφθάνει για ενισχύσεις. Ο δρόμος του γυρισμού, όχι χωρίς απρόοπτα. Με λίγη καθυστέρηση.
21:00. Μεσημεριανό γεύμα.
22:00 Βραδυνοί αυτοσχεδιασμοί στην αυλή του ξενοδοχείου. Ο Μιχάλης και η Νίκη αναλαμβάνουν τα σκηνικά. Σα δυο υπερκινητικές μαιμούδες σε χρόνο ρεκόρ τα πανιά έχουν στηθεί. Σε λίγο χρόνο αλλά με πολύ έμπνευση. Κίτρινο, μπλε, καφέ, κόκκινο. Πρόβες. Το θέμα το ίδιο με αυτό στο δάσος, σε δύο επίπεδα αυτή τη φορά. Πρώτο η καθημερινότητα στο ποτάμι αν αποφασίζαμε να γυρίσουμε πίσω και να ζήσουμε εκεί.  Δεύτερο, πώς οι ίδιοι έχουμε αλλάξει μέσα από αυτή την αλλαγή τρόπου ζωής και περιβάλλοντος. Όσοι θεατές είχαν αντοχές περίμεναν τη πρεμιέρα. Παράπονα των θεατών για την αργοπορία της παράστασης. Μας συγχωρούν λόγω πρεμιέρας αρκεί να μη περάσει 12:00.
23:40.Στήνονται οι καρέκλες των θεατών. Η παράσταση αρχίζει, παρακαλώ απενεργοποιείστε τα κινητά σας.
00:00  Η αυλαία έπεσε. Βραδινή δραστηριότητα στο δάσος.  Στο ίδιο σημείο με εχθές. Στο ίδιο ραντεβού. Η παρατήρηση. Το σώμα μου. Το περιβάλλον. Η αναπνοή κινεί το σώμα. Παιχνίδι με το φώς του ουρανού και τις σκιές των σωμάτων μας.
“ Το δάσος στέκει ριγηλό της νύχτας αντιστύλι
κι είναι η αυγή τάσι αργυρό όπου πέφτουν οι στιγμές
αντίχτυποι ξεχωρισμένοι, ολόκληροι μια σμίλη
προσεχτικοί που δέχουνται προσεχτικές γραμμές”
            Σεφέρης, Ερωτικός λόγος
02:00 Επιστροφή. Ψιθυριστές φωνές στην αυλή μέχρι να σβήσει η νύχτα.
07:30 Πρωινό ξύπνημα. Ήχοι από φλογέρα και έπειτα στρουμφάκια ακούγονται από τα ηχεία του ξενοδοχείου.
11:00 Επανάληψη της χθεσινής παράστασης λόγω μεγάλης επιτυχίας και μεγαλύτερου αριθμού θεατών. Ο Αλέξιος μπαίνει στο διάλλειμα διαβάζοντας παροιμίες. Συνοδοί αυτοσχεδιασμοί με θέμα τη τηλεόραση και τις εκπομπές. Ο Μιχάλης φωνάζει στο Θανάση να πάει παραπέρα γιατί τον εμποδίζει να δει τηλεόραση, αλλά ο Θανάσης του ανακοινώνει ότι ο ίδιος είναι μέσα στη τηλεόραση όπως και ο Μιχάλης. Στις εκπομπές εμφανίζονται σιγά-σιγά παπάδες, τούρκικα και χαρτορίχτρες. Στο επόμενο κομμάτι η Ξανθίππη και η Ιουλία διαβάζουν Σεφέρη και η ομάδα αυτοσχεδιάζει. Με λόγο και με κίνηση.
“Ό,τι μεταβάλεται ξεκουράζεται”

12:30 Δραστηριότητες στο λιβάδι, Κυνηγητό. Όποιος τον πιάνουν μένει ακίνητος μέχρι να τον ελευθερώσει κάποιος. Χωριζόμαστε σε δύο ομάδες. Η μία ομάδα τραγουδά η άλλη αυτοσχεδιάζει χορεύοντας προς τον εμψυχωτή. Κάθε ομάδα αποκτά ένα αρχηγό. Ο αρχηγός κάνει ένα βήμα και λέει μια φράση. Η ομάδα επαναλαμβάνει. Ακολουθεί το παιχνίδι του Γκούφι. Ένα γαλάζιο πανί στο τέλος της διαδρομής. Ο καθένας τρέχει προς αυτό φωνάζοντας μία λέξη ή μια φράση και κάθεται πάνω του όσο έχει ανάγκη. Καθένας ξαπλώνει πάνω στο πανί και οι άλλοι σηκώνουν σηκώνουν το πανί και του τραγουδούν ένα τραγούδι που εμπεριέχει το όνομά του.
Τελευταία δραστηριότητα. Το κλείσιμο τςη ομάδας στις βελανιδιές. Η ποίηση της Ξανθίππης, οι ήχοι του δάσους, οι βελανιδιές  που σχηματίζουν κύκλο με κέντρο ίδιο με αυτό του κύκλου της ομάδας. Ο καθένας παρατηρεί και έπειτα πλησιάζει ένα δέντρο. Συγκεντρώνεται στο προσωπικό νόημα της ύπαρξής του κοντά στο δέντρο. Ξαπλώνουμε σε κύκλο. Δίνουμε τα χέρια σε κύκλο. Πατώντας στη γή δίνουμε τα χέρια στο κύκλο. Ο καθένας λέει το όνομά του. Ακούμε το όνομα του κάθε μέλους της ομάδας.
Περπατάμε. 

Δευτέρα 16 Ιουλίου 2012

Εκδρομή στο Πάντα Βρέχει!!

Ένα δείγμα του πώς κύλησε το διήμερο στο Πάντα Βρέχει. Για όποιον ενδιαφέρεται να κατεβάσει τις φωτογραφίες, υπάρχουν στον παρακάτω σύνδεσμο:

https://rapidshare.com/files/2559842351/Pantavrexi.rar

(θέλει περίπου μια ώρα, μην ανησυχήσετε αν αργεί!!)