Ήταν πολύ νωρίς το πρωί όταν άκουσα την πόρτα. Κάποιοι είχαν έρθει… πάλι! Δε μας αφήνουν σε ησυχία ούτε ένα weekend! Αισθάνθηκα το τράνταγμα από τα βήματά τους και μετά φως πέρασε μέσα από τις χαραμάδες. Ο ύπνος μου είχε πάει περίπατο ακόμη μία φορά…
Αργότερα ήρθαν κι άλλοι και γέμισε η ταράτσα του σπιτιού μας κόσμο! Ήταν όλοι ντυμένοι στα λευκά. «Να δεις που ξέφυγαν από κάποιο ίδρυμα», είπε η μαμά μου, την ώρα που μουρμούριζε για το θόρυβο που της χαλούσε της ασκήσεις γιόγκα που κάνει συνήθως αυτές τις ώρες.
Κάποιος φαινόταν να τους καθοδηγεί –περίεργη αγέλη πάντως. Στην αρχή έπιασαν όλοι ένα πανί και του άλλαζαν πλευρές, όμως δεν μπορούσαν να βρουν ποια ήταν η καλή. Δίκιο είχε η μαμά που είπε ότι είναι από ίδρυμα! Αφού τελικά δε βρήκαν άκρη με το πανί τους, το άφησαν και έκαναν ένα μεγάλο τετράγωνο. Εκεί άλλαζαν θέση ο καθένας με τον ακριβώς απέναντί του και αφού είδαν ότι τους άρεσε αυτό, πρόσθεσαν και λόγια στην κίνησή τους. Έλεγαν κάτι καταπληκτικές κουβέντες στο ζευγάρι τους και μετά του χάριζαν κάτι εξίσου καταπληκτικό, όμως από το σημείο που βρισκόμουν, δεν κατάφερα να δω κανένα δώρο! Το καλό ήταν ότι από την ώρα που ήρθαν, είχε αρχίσει να ζεσταίνεται ο χώρος.[1]
Στάθηκε δίπλα μου η μαμά, κοιτώντας τους με απορία. «Θα απλώσουν και τα ρούχα τους τώρα στην ταράτσα μας;», είπε μόλις είδε ότι είχαν πάρει όλοι μερικά μανταλάκια και τα είχαν κρεμάσει πάνω τους. Όμως όχι, δεν ήταν αυτό! Ξαφνικά άρχισαν να τρέχουν γύρω-γύρω, προσπαθώντας να κλέψουν από τους άλλους τα μανταλάκια τους και τη δεύτερη φορά να ξεφορτωθούν αυτά που είχαν! Μερικοί επιδέξιοι γέμισαν τις τσέπες τους καλά, ενώ άλλοι με κουκούλες την πάτησαν γερά! Όλοι έκαναν μια τούμπα στο πανί κι άφησαν τα μανταλάκια με σειρά.[2]
Μετά από τόση κούραση, προσπάθησαν να μπουν πάλι σε κύκλο πλησιάζοντας το κέντρο του και κάνοντας βήματα πίσω, ώσπου τα κατάφεραν τελικά και κάθισαν κάτω. Άρχισε ένα παραμύθι και σκέφτηκα πως ήταν ώρα να βρω το χαμένο μου ύπνο. Όμως δεν ήταν παραμύθι, ήταν ιστορία τρόμου με ποντίκια, που ένας κακός αυλητής τα έπνιξε! Έκλεισα τα αυτιά μου για να μην ακούσω περισσότερα. Από το θόρυβο συνειδητοποίησα ότι είχε τελειώσει η κακόγουστη ιστορία. Είχαν όλοι γονατίσει στο έδαφος και έκαναν τα ποντίκια!! Άσπρα και μαύρα ποντίκια, καλά και κακά, εκτός και εντός μιας πόλης. Ας τους πει κάποιος παρακαλώ ότι οι μουρίτσες μας δεν είναι τόσο άσχημες! Μετά έκαναν του ανθρώπους της ίδιας πόλης και έλεγε ο καθένας την ιστορία του, ενώ στη συνέχεια κάποιοι έγιναν ξανά ποντίκια και οι υπόλοιποι (όχι όλοι όμως) τους έδιωχναν. Έτσι για να δουν λίγο πώς είναι να σε θεωρούν παρείσακτο! Από εκείνη τη στιγμή συμπάθησα πολύ εκείνον τον κύριο που έδινε τις οδηγίες[3].
Πάνω που είχα πιστέψει ότι έφυγαν και βγήκα λίγο να παίξω, επέστρεψαν! Κρύφτηκα γρήγορα πίσω από μια τσάντα στο πάτωμα! Έφεραν δύο καρέκλες για να καθίσει ο δήμαρχός τους κι εκείνος ο φονιάς ο αυλητής από την τρομακτική ιστορία[4]. Αφού τα βρήκανε καλά-καλά μεταξύ τους για τον τρόπο που θα μας αφανίσουν, σαν να μη μας έφτανε ο ένας πολιτικός, βγήκε μία άλλη δήμαρχος να κάνει δηλώσεις. Απαντούσε σε ερωτήσεις λες και βρισκόταν σε συνέντευξη τύπου[5]!
Νομίζω πως δεν τα είπε και πολύ καλά η δεύτερη δήμαρχος, γιατί χωρίστηκαν σε τρεις διαφορετικές ομάδες και έβγαλε κάθε ομάδα το δικό της δημοτικό συμβούλιο. Αυτά τα πολιτικά τα ξέρω εγώ, γιατί στο προηγούμενο σπίτι μας, η συνταξιούχος γιαγιά από πάνω, έβλεπε κάθε πρωί κάποιον με μεγάλα αφτιά που τα εξηγούσε. Τα δημοτικά συμβούλια πάγωσαν σαν να ήταν σε κορνίζα[6]! Μετά από ένα άγγιγμα, στο πρώτο δημοτικό συμβούλιο, έλεγε ο καθένας ποιος ήταν και σε ποια θέση είχε εκλεγεί. Στο δεύτερο απαντούσαν μόνο όταν τους ρωτούσαν κάτι, ενώ στο τρίτο είπαν λίγο περισσότερα πράγματα για τον εαυτό τους.[7]
Τότε τα φώτα έσβησαν και έμειναν δύο μέλη στο κέντρο να λένε ιστορίες του δρόμου και να αναζητούν τον εαυτό τους[8]. Όλοι πήραν μια θέση κοντά τους. Ένιωθα τη ζεστασιά των σωμάτων τους καθώς αγγίζονταν ο ένας με τον άλλο και μετέδιδαν απίστευτη ενέργεια, δημιουργώντας τελικά έναν κύκλο, όπου στο κέντρο του καθένας ακούμπησε ένα κομμάτι από την ψυχή του.
Δεν ήταν κακοί τελικά αυτοί οι λευκοί ποντικάνθρωποι…
[1] Παιχνίδια και ασκήσεις, Σωματική κίνηση και έκφραση
[2] Παιχνίδια και ασκήσεις, Σωματική κίνηση και έκφραση
[3] Δραματοποιημένη αφήγηση
[4] Ημιδομημένος αυτοσχεδιασμός
[5] Έρευνα, Η καρέκλα των αποκαλύψεων-Συνέντευξη
[6] Εικονική, εκφραστική αναπαράσταση, Παγωμένη εικόνα
[7] Στοχαστική διευρεύνηση, Ανίχνευση σκέψης και κοινωνικής κατάστασης
[8] Αυτοσχεδιασμός, Παιχνίδι ρόλου, Συνάντηση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου