Για το Β' Εργαστήριο, προσωπική καταγραφή

Μία ακόμη οπτική για το δεύτερο εργαστήριο, στις 08.11.2011, από την Μπέσυ.

Χορός, κίνηση, έκφραση, δημιουργία...πως μεσα σε ένα σύνολο αποκτάς οντότητα και ξεδιπλώνεται μπροστά σου ολη σου η προσωπικότητα. Σαν ανεμος που φυσαει μέσα σου παρασύρεσαι, σε παιρνει η ορμή κι ανοίγουν όλα σου τα παραθύρια...τα ειχες αραγε κλεισμένα; Ίσως και κλειδαμπαρωμένα...δεν εχει σημασία..το μόνο σίγουρο είνα ότι έλειπε το φως που ξαφνου σε λούζει.

Επαφη...με το σωμα σου, το χώρο, τους γύρω σου...επαφη με τον κόσμο, με το ορισμένο και το αόριστο...τον κανένα και τον καθένα...μία ματιά διαπεραστική, ένα αγγιγμα σχεδον ηλεκτρισμένο, μία αγκαλιά στοργική....τελικα είναι πολύ απλό να μεταδώσεις στο διπλανο σο αυτό ακριβώς που έχεις ανάγκη...κι ομως στην καθημερινότητα μας πνιγόμαστε μέσα στα μπερδεμένα νοήματα....ξεχναμε να νιώθουμε, νααισθανόμαστε την αυρα και την ενεργεια του Άλλου...που κάποιες φορές είναι ακόμα κι ο ίδιος μας ο εαυτός....Ένας χορός είναι οι διανθρωπικές σχέσεις...αλλες φορες εχεις το ρόλο του καβαλιέρου και πρέπει να κατευθύνεις τα βήματα, την αίσθηση, τις φιγούρες ή να προωθήσεις τον αυτοσχεδιασμό....καποιες άλλες πάλι είσαι ο δέκτης και αφήνεσαι...πρέπει να εμπιστευτείς τον Άλλο...να σε οδηγήσει, να σε ορίσει εκείνη τη δεδομένη στιγμή..μη φοβάσαι η ψυχή δε δεσμέυεται ούτε περιορίζεται ούτε κατευθύνεται...αίώνια κι άενεα περιτριγυρίζει, ταξιδεύει κι αλητεύει στα δικά της τα λιμάνια....στις δικές τις μυρωδιές...ποσο όμορφο είναι όμως να βρίσκεται σώμα, πνεύμα και ψυχή σε αρμο νία...να βρίσκονται όλα Εκεί...στο Τώρα...στη μία και μοναδική στιγμή που έχουμε το δικαίωμα να πούμε ότι «μας ανηκει»...

Μία τετοια στιγμή βίωσα σήμερα...ακουγόταν το μονόγραμμα του Ελύτη...Μέσα μας το αιώνιο ερώτημα «....Μ’ ακούς;;;;» ....είσαι εκεί; Νιώθεις όσα λέω; Τα μοιράζεσαι; Τα βιώνεις; Τα καταλαβαίνεις; Σε παρακαλώ, άκουσέ με....Το ΄σωμα...κινούταν σε μια μελωδία πένθους και σπαραγμού...ίσως γιατί κανείς δε με άκουσε μέχρι σήμερα...και μετά ήρθε η επαφή...η στοργική αγκαλιά...η ανάσα ανέπτυξε τρελούς ρυθμούς, χόρευε σε αντίθεση με την κίνηση του σώματος που σπάραζε... σα μία τραγωδία, όπου η κάθαρση ήρθε μέσα από το υγρο στοιχείο για μία ακόμη φορά...τα μάτια μου χάρισαν τη λύτρωση, κι όταν στέγνωσαν όλα εξατμίστηκαν, όλα εξαγνίστηκαν...

«Η αγάπη είναι σα τη σκιά...όσο φεύγεις σε κηνυγά, κι όσο την κηνυγάς, φέυγει...» Μεγάλωσα με αυτή τη φράση, λες και μ΄εχει στοιχειώσει...ένα στοιχειωμένο σπίτι η ψυχή μου που το κατοικούν φαντάσματα του παρελθοντος, το φοβίζουν θροισματα στο πάτωμα από σκιές που δεν υπάρχουν, μορφές που πέρασαν και χάθηκαν. Κυρίως όμως από τις ίδιες μου τις σκέψεις...γίνεται άραγε το μυαλό να καταφέρνει να στοιχειώνει τη ψυχή; Αυτή πρέπει να είναι το βάλσαμο του μυαλού, το καθαρτήριο όλων των σκέψεων που γίνονται πράξεις και κάποτε αμαρτίες ή μετανοήματα...

Μετά...νοήματα...τι υπάρχει πίσω από κάθε νόημα, τι γίνεται μετά; Αφου το αναλύσεις και το εξαντλήσεις; Τι γίνεται όταν κάτι που είχε νόημα, τώρα δεν έχει πια; Μετανοείς;  Όχι.  Όλα δικά σου είναι και τα πριν και τα τωρα και αυτά που θα έρθουν.  Δεν τα ορίζεις πάντοτε, σίγουρα όμως με το δικό σου τρόπο τα επιλέγεις. Δεν πειράζει που σήμερα, δεν έχει νόημα το χθες σου...για να φτάσεις στο σήμερα, πέρασες από το χθες κι από τα τότε νοήματα...Τα μετα...νοήματα οφείλουν να είναι τροφή για σκέψη κι ενέργεια για το σήμερα και τις επιλογές του αύριο..

Μία άλλη όψη του κόσμου ανοίχτηκε μπροστά μου...μία οπτική που με βγάζει από τη θέση του θεατή και με τοποθετεί στο επίκεντρό, χωρίς να βιάζω την ύπαρξη των διπλανών μου, χώρίς να επιτρέπει την επίδειξη της μονάδας...αφήνωντας απλά ελεύθερα την κάθε οντότητα να ξανοιχτεί και να παρουσιαστεί  μπροστά στον καθρέπτη της ψυχής της. Μπροστά στον κόσμο, αλλά με ένα τρόπο σα να μη την κοιτάζει κανείς...τουλάχιστον όχι από την κλειδαρότρυπα...όχι, η παρακολούθηση δεν χωράει σε αυτό το χώρο...μόνο η παρατηρητικότητα ...παρατηρείς για να μοιραστείς και να συμβιώσεις όποιο ρόλο κι όποια βιώματα μιλάνε στη ψυχή σου. Σα να βρίσκεσαι σε μία παραλία γυμνιστών...κανείς δε κοιτάζει τη «γύμνια σου»...όλοι σέβονται αυτό που είσαι, όπως είσαι...κι εσύ μέσα σε αυτό το σύνολο, δε φοβασαι να «ξεγυμνωθείς», να χυθείς με τρέλα και ορμή στα κύματα ή να λιαστείς κάτω από τον ζεστό ήλιο...ελεύθερος κι ευτυχισμένος, νιώθοντας σε κάθε σου κύτταρο, σε κάθε σου αίσθηση τον άνεμο, το ζεστό ήλιο, την αλμύρα και τη δροσιά...Ναι, αυτό ειναι το θεατρικό παιχνίδι.  Ένας γυμνιστής σε μία σμαραγδένια παραλία που απολαμβάνει τη στιγμή να βρίσκεται εκεί.

Πάθη. Εξαρτήσεις. Ένταση. Βία. Ασκώ ένσταση.

Στο δικό σου το βυθό πάρε φόρα κια βγες από όλο αυτό.  Όχι απάθεια. Ούτε εμπάθεια. Επέλεξε να βγεις στο φως, να πάρεις ανάσα. Κι αν έχεις το κουράγιο, ξαναβυθίσου. Σε άλλους βυθούς, σε άλλες θάλασσες., με άλλους τρόπους. Βούτα από ψηλά, βούτα με απόχη και όχι με α – μετοχή! Αρκεί να έχεις το κουράγιο και να έχεις πάρει τις κατάλληλες κι απαραίτητες ανάσες. Μη βουτάς συνέχεια...μην αυταπατασαι, δεν είσαι δελφίνι να χορεύεις ρυθμικά με το βυθό. Θα σε ρουφήξει και θα σε καταπιεί.  Είσαι Άνθρωπος και οφείλεις να σε αγαπάς και να σέβεσαι τη φύση σου. Να υποστηριζεις όλα όσα είσαι, με τις αδυναμίες και τις δυναμικές σου.